Średniowieczne fosy, które pierwotnie otaczały twierdzę Špilberk, zostały usunięte w 1742 r. w związku z budową kazamat. Fosa po stronie południowej i północnej została zmodyfikowana, a następnie zmostkowana dwupiętrowymi masywnymi ceglanymi łukami. W ten sposób wschodnia i zachodnia fosa zostały połączone jedynie kanałem odwadniającym biegnącym przez najniższą kondygnację południowych kazamat. Przekierowywał on wodę z zachodniej fosy do ujścia kanału ściekowego we wschodniej fosie. Nazywano go "Kanałem Szczurów" i krążyły o nim legendy. Jedna z nich przedstawia szczególnie brutalne tortury więźniów, którzy zostali spuszczeni do kanału i pozostawieni na łasce drapieżnych gryzoni. Podobno wiele szczurów przetrwało w tych miejscach, ale na tym legenda się kończy. Ani ta, ani żadna inna metoda tortur nigdy nie miała miejsca w więzieniu Spilberga.

W czasie, gdy Špilberk był przekształcany w barokową twierdzę, konieczne było zapewnienie odwodnienia pozostałych rowów. Pierwotna galeria odwadniająca w tym czasie składała się prawdopodobnie tylko z krótkiego kanału przechodzącego przez mur zamkowy, z wylotem na nagim zboczu wzgórza Špilberk. Po 1742 r. kanał ściekowy został jednak przekopany przez masyw skalny i prowadził aż do ulicy Pekařskiej. Jest to naprawdę bardzo interesująca budowla. Lity górotwór trzeba było w niektórych miejscach zamurować cegłą lub kamieniem. Wymiary sztolni są bardzo zmienne, podobnie jak jej nachylenie. Nawet kierunek nie jest prosty, a przejścia zakrzywiają się w prawo i w lewo.

Czas powstania kamiennej galerii w połowie XVIII wieku jest wciąż tylko hipotetyczny. Nie jest jeszcze możliwe udowodnienie, czy powstała ona znacznie wcześniej i mogła służyć jako tajna lub awaryjna droga z oblężonego zamku. Jednak wskazówki dotyczące innych przejść i nieprzejezdnych odgałęzień tylko potwierdzają fakt, że Špilberk nadal kryje wiele historycznych i nieznanych dotąd podziemnych przestrzeni.